Facebook Leaks

Τον τελευταίο καιρο πληθαίνουν τα κρούσματα hacking τόσο σε μικρές εταιρίες, αλλά και σε ολόκληρους κολοσσούς όπως το Play station Network. Γνωστή και η ιστορία του νεαρού Έλληνα που είχε αναστατώσει τα εσωτερικά δίκτυα τόσο της Interpol, όσο και ακόμα σημαντικότερων υπηρεσιών των Ηνωμένων Πολιτειών. Και ωραία θα μου πείτε, κάποιοι από εμάς ίσως και να γελάμε με χαρά όταν τα ακούμε όλα αυτά, και να αισθανόμαστε και περήφανοι που η Ελληνική σημαία του hacking σηκώθηκε αρκετά ψιλά. Τα προβλήματα όμως αρχίζουν να προκύπτουν για τον κάθε απλό πολίτη, από τη στιγμή που οικιοθελώς έχει αυτό-φακελωθει σε δικτυακές υπηρεσίες. Και όχι μόνο έχει αυτό φακελωθεί, αλλά ζει μεγάλο μέρος της ζωής του μέσα από αυτές, συνεργάζεται- μιλά – τσακώνεται – ερωτεύεται μέσα από αυτές. Ακόμα χειρότερα το δικτυακό αποτύπωμα που δημιουργεί κάθε άνθρωπος μέσω αυτών των δικτυακών υπηρεσιών, θεωρητικά αλλά και πρακτικά θα μπορεί να υπάρχει για όλη τη διάρκεια της ζωής του. Πως θα σας φαίνονταν ένα hacking στους chat servers του Facebook, και μεταφορά όλων των συνομιλιών σε ένα ανοικτό δικτυακό τόπο που ο καθένας θα μπορούσε να έχει πρόσβαση αρκεί να πληκτρολογούσε το όνομα σας;
Ίσως και αυτό να τερμάτιζε το facebook, αλλά και γενικότερα την ευκολία με την οποία οι άνθρωποι ανταλλάσουν προσωπικά δεδομένα μέσα από κοινωνικά δίκτυα, και άλλες δικτυακές υπηρεσίες. Μήπως θα μας χρειάζονταν ένα τέτοιο μάθημα για να μάθουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί και να δούμε ότι ότι λέμε στο internet … μπορεί να μας ακολουθει μια ζωή;

To σύννεφο θα βρέξει... λουκέτα

Όλα στο σύννεφο και τίποτα πια στο PC, που μεταμορφώνεται τα τελευταία χρόνια αργά αλλά σταθερά.

Από μια ισχυρή μηχανή που μπορεί να αποτελέσει κέντρο για οποιαδήποτε λειτουργία, αφήνει τα σκήπτρα σε "χαζά" μηχανάκια που είναι άμεσα εξαρτώμενα από το Ιnternet και τρέχουν τις εφαρμογές τους σε κεντρικούς απομακρυσμένους servers. Ο στόχος ένας και μοναδικός: άμεση και γρήγορη χειραγώγηση των χρηστών τόσο ως προς το περιεχόμενο το οπoίο μπορούν να έχουν στη διάθεσή τους αλλά και ως προς τη χρήση του ίδιου του μηχανήματος. Τι και αν θέλουμε να αντιγράψουμε ένα CD; Εφόσον υπάρχει η δυνατότητα να το κάνουμε μόνο μέσω ενός software που τρέχει στους κεντρικούς servers μιας δισκογραφικής εταιρείας. Τι και αν χρειαζόμαστε τα αρχεία μας που έχουμε αποθηκεύσει στο σύννεφο; Αν δεν έχουμε πληρώσει συνδρομή, θα είναι ασφαλή μεν, κλειδωμένα δε.

Η βιομηχανία που είναι στημένη γύρω από τα υπολογιστικά συστήματα, ανακαλύπτει σιγά-σιγά ότι το μεγαλύτερο λάθος ήταν η δημιουργία του πρώτου προσωπικού υπολογιστικού συστήματος. Πανίσχυρες προσωπικές μονάδες οι οποίες δεν ελέγχονταν από ένα κεντρικό σημείο και με λογισμικό "ανοικτό", που μπορούσε να ξεκλειδώσει/κλειδώσει/διαμορφώσει ό,τι θέλει και όπως το θέλει.

Το λάθος το κατάλαβαν και έτσι προσπαθούν να μεταμορφώσουν το Ιnternet από έναν χώρο πλήρους ελευθερίας σε ένα σύννεφο με συνδεδεμένα μηχανάκια που θα βλέπουν κεντρικούς servers μεγάλων εταιρειών. Άλλο, όμως, το Ιnternet και άλλο το σύννεφο, όπως όλο και πιο συχνά το ακούμε. Το σύννεφο έχει όρια, τα οποία τα καθορίζει ο άνεμος που φυσάει.

Ένα μπάχαλο στην αγορά Πληροφορικής

Ή αλλιώς πώς τα σούπερ μάρκετ πουλάνε iMac και μήλα Ζαγοράς

Αρκεί μια απλή βόλτα στα καταστήματα Πληροφορικής, για να ανακαλύψετε κρουστικά δράπανα και καρέκλες θαλάσσης ανάμεσα σε ράφια με laptops και netbooks. Οι πωλήσεις που πέφτουν κατακόρυφα, δημιουργούν σπασμωδικές κινήσεις στα τμήματα marketing, τα οποία ξαφνικά αναζητούν τη λύση, τροφοδοτώντας τα καταστήματά τους με ό,τι καταναλωτικό προϊόν υπάρχει.

Σου λέει "Δε θα έχει χρήματα να πάρει laptop, μπορεί όμως να πάρει μια καρέκλα, ένα μαξιλάρι, ένα πουφ. Άντε και καμιά μάσκα για να βλέπει τον πάτο, ακόμα και μέσα στη θάλασσα".

Επίσης, τελευταία ανακάλυψη είναι οι security που κάνουν τα πάντα: από το να μοιράζουν τσάντες, να κατευθύνουν σε διάφορα τμήματα μέχρι να λένε και την άποψή τους σχετικά με τις αγορές που έκανε ή θέλει να κάνει ο καταναλωτής. Όσοι καταφέρουν να μπουν στο κατάστημα και ξεπεράσουν το ιδιαιτέρως θερμό καλωσόρισμα των security [που μέχρι πρότινος νόμιζα ότι βρίσκονται μόνο για θέμα ασφάλειας κοντά στην πόρτα], έχουν να αντιμετωπίσουν την επέλαση της copy-paste ευγένειας. Ποιος κύριος από αυτούς που κάνουν την εκπαίδευση του προσωπικού, θεωρεί ότι είναι πρακτικό και αποδοτικό να βομβαρδίζεται ο καταναλωτής από συνεχείς ριπές "Εξυπηρετήστε; Να σας βοηθήσω σε κάτι;". Πηγαίνοντας στο κατάστημα, μπορεί να χρειαστεί να απαντήσεις και 10 φορές "Όχι, ευχαριστώ" ώσπου να σταματήσεις μπροστά στο ράφι που θες. Και όταν αναζητήσεις πραγματικά έναν πωλητή, να μην τον βρίσκεις πουθενά.

Πρόσφατα επίσης ανακάλυψα ότι οι τιμές στα προϊόντα Πληροφορικής ανεβοκατεβαίνουν όχι ανάλογα με το κόστος αγοράς τους, αλλά με το πώς πηγαίνουν συνολικά οι πωλήσεις κάθε καταστήματος. Με απλά λόγια, οι νόμοι ορίζουν ότι ένα προϊόν κοστολογείται με το νόμιμο κέρδος βάσει του τιμολογίου αγοράς από την κεντρική αντιπροσωπεία. Όχι βέβαια, αυτό έπαιζε παλιά. Σήμερα τα καταστήματα λένε "Δεν πουλήσαμε αρκετές καρέκλες. Ας ακριβύνει το laptop". Μάλιστα, οι αλλαγές είναι τόσο γρήγορες που μου έχει τύχει να βρω διαφορά της τάξης των 30 ευρώ, από κατάστημα σε κατάστημα της ίδιας αλυσίδας. Τον τελευταίο καιρό επίσης παίζει κι ένα άλλο φαινόμενο. Μεγάλη αλυσίδα Πληροφορικής παρουσιάζει στο site της προϊόντα που ούτε καν έχει ως δείγμα, σε τιμές εξωφρενικά χαμηλές. Όσοι την πατούν και μπαίνουν στο κατάστημα, ή το παραγγέλλουν και δεν το παίρνουν ποτέ [γιατί η αλυσίδα δεν είχε σκοπό ποτέ να το φέρει], μπαίνουν στη λογική να πάρουν κάτι άλλο αρκετά ακριβότερο.

Σα να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε στην Ελλάδα και ένα μεγάλο κατάστημα Πληροφορικής, που τους τελευταίους μήνες αρνείται έμμεσα να εξυπηρετήσει σχεδόν οποιαδήποτε παραγγελία αγοραστών. Παίρνει, δηλαδή, πολύ απλά την παραγγελία, αλλά μετά από κάνα δυο εβδομάδες σάς καλούν για να σας πουν ότι τα προϊόντα δε θα έρθουν. Ακούτε κανόνια;

Η μεσαία τάξη... που θέλει να διατάξει

Η τράπεζα σε ρόλο μαέστρου που μαγεύει το κοινό του

Δανεισμένος από τραγούδι αλλά με πολύ μεγάλη αλήθεια μέσα του αυτός ο τίτλος. Το χρέος τής Ελλάδος, όπως λένε διακεκριμένοι οικονομολόγοι, δεν είναι δημόσιο αλλά ιδιωτικό. Χρέος, δηλαδή, τραπεζικό αλλά και ιδιωτικών φυσικών προσώπων.

Χρέος ιδιωτικό, που δημιουργήθηκε και μεγιστοποιήθηκε από τη μεσαία τάξη. Το 90% των δανείων που δόθηκαν από τράπεζες προς το εσωτερικό της χώρας αφορούσαν κυρίως καταναλωτικά δάνεια, αλλά και δάνεια επιχειρήσεων που κατέληξαν να είναι καταναλωτικά. Εν ολίγοις, ο δανεισμός που έπρεπε να αποδώσει σε μια επένδυση, δεν απέδωσε ποτέ, γιατί απλούστατα δεν επενδύθηκε ποτέ.

Η λεγόμενη μεσαία τάξη χρησιμοποίησε αυτά τα δάνεια κυρίως για να έχει την ψευδαίσθηση ότι διατάζει και μάλιστα με δανεικά. Τα μπουζούκια προτιμήθηκαν από τις μακροχρόνιες επενδύσεις, οι επιχειρήσεις στέρεψαν από κεφάλαια κίνησης, γιατί έπρεπε να κινηθούν τζιπ των 4.000 κυβικών, και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Και τώρα όλοι μαζί ψάχνουμε να δούμε γιατί οι τράπεζες δε δανείζουν, ούτε καν με τη μορφή στεγαστικών δανείων. Πολύ απλά γιατί έχουν πάρει πίσω ελάχιστα από αυτά που δάνεισαν. Κι ακόμα χειρότερα, γνωρίζουν ότι με την κατάσταση στην οικονομία έχουν ελάχιστες πιθανότητες να τα πάρουν. Ίσως και η στέρηση δανεισμού να μας σώσει από τα χειρότερα, δηλαδή από την κατάρρευση τραπεζικών καταστημάτων, που συνεπάγεται "εξαφάνιση" των τραπεζικών λογαριασμών. Μην πάμε πολύ μακριά – κάτι αντίστοιχο έγινε στην Αμερική, με τα στεγαστικά δάνεια που "έσκαγαν" σαν βαρελότα στην Ανάσταση.

Το ερώτημα που γεννάται αυτομάτως είναι πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, αν τα δάνεια που είχε πάρει όλη η μεσαία τάξη χρησιμοποιούνταν με πιο σωστό τρόπο. Δηλαδή, αν είχαν επενδυθεί για να παράγουν νέο πλούτο και όχι απλώς για να μεταφερθούν με διάφορες σπατάλες στα χέρια λίγων που ήδη είχαν πολλά χρήματα. Παράδειγμα; Στις αντιπροσωπείες μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών στην Ελλάδα που έκαναν χρυσές δουλειές. Το όλο θέμα αρχίζει πλέον να μοιάζει σαν καλοδουλεμένο κόλπο για να εξαφανιστεί η μεσαία τάξη και να δημιουργηθούν δύο κοινωνικά στρώματα: οι πολύ πλούσιοι και οι πολύ φτωχοί, με τις τράπεζες να αναλαμβάνουν το ρόλο διαμεσολαβητή και νόμιμου ενορχηστρωτή της εξαφάνισης αυτής της τάξης που επιμένει να θέλει να διατάξει. Απλώς τώρα θα απέχει πολύ περισσότερα σκαλιά από το όνειρό της που... δανεικά είχε αγγίξει.

Μικρό, γυαλιστερό και με καμπύλες

Δώσε το τηλέφωνο στον E.T. Θα κάνει πιο γρήγορα.

Θα θυμάστε όλοι την εποχή που όποιος είχε το πιο μικρό κινητό ήταν και το επίκεντρο της παρέας. "Ααα, είναι αυτό το νέο Motorola Startac;", "Κοίτα πόσο μικρό είναι. Εγώ έχω 'παντόφλα' ακόμα" και άλλες τέτοιες ανάλογες ατάκες ήταν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο πριν από μια δεκαετία.

Όταν ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι οι "παντόφλες" τελικά μας ταίριαζαν περισσότερο, γιατί πολύ απλά είμαστε άνθρωποι με δύο μάτια, που μάλιστα έχουν και συγκεκριμένες δυνατότητες. Δεν είναι εύκολο, δηλαδή, να δουν σε μια οθόνη 1,5". Επίσης, τα πλήκτρα στις τότε μικρές συσκευές μας ήταν τόσο κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, που ή θα έπρεπε να σταματήσουμε να πληκτρολογούμε ή να αποκτήσουμε ιαπωνικά δάχτυλα. Σα να μην καταλάβαμε το "βιομηχανικού σχεδιασμού" λάθος μας και στη δεκαετία που διανύουμε μοιάζουμε να μπαίνουμε σε άλλο τούνελ.

Παραγκωνίζοντας πάλι τα βιομετρικά μας χαρακτηριστικά, φτιάχνουμε συσκευές πολύ λεπτές και μάλιστα με επιφάνειες γυαλιστερές και με καμπύλες, που δε βοηθούν στη σωστή "λαβή" της συσκευής αλλά στο εύκολο γλίστρημα. Οι σημερινές συσκευές αγαπούν τις άκρες των δαχτύλων μας, αφού βάσει του σχεδιασμού τους είναι πολύ πιο βολικό να τις κρατάμε.

Η λαβή κρατήματος αυτού του τύπου ταιριάζει πολύ σε έναν εξωγήινο που ίπταται, μένει σε κάποιον πλανήτη χωρίς βαρυτικό πεδίο και δεν μπάζει-βγάζει [αγχωμένος, τις περισσότερες φορές] τη συσκευή του από την τσάντα του. Βέβαια, για όλους εμάς τους γήινους τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έτσι, θα συνεχίσουν οι όμορφες, λεπτές, καμπυλωτές συσκευές μας να βρίσκονται πού και πού σε επαφή με το πάτωμα. Κάνουμε τα πάντα για να δημιουργήσουμε ανθρωποκεντρικά προγράμματα που δε θα μας αναγκάζουν να προσαρμοζόμαστε σε αυτά αλλά το αντίθετο. Πού είναι, όμως, ο ανθρωποκεντρικός σχεδιασμός; Κάνουμε τα πάντα για να καταφέρουμε να στραμπουλίξουμε τα δάχτυλά μας, να βγάλουμε τα μάτια μας και για να μαζεύουμε τις συσκευές μας από το πάτωμα.

Ο Ε.Τ. ας μην πάει σπίτι του ακόμα... Ας περιμένει να δει το νέο iPad. Μπορεί να τον βολέψει.

Τι ξεπηδά από οθονίτσα μια σταλιά;

Ή αλλιώς... πώς θα πατάω κάτι που πετάει;

Η τεχνολογία 3D είναι πολύ ωραία, αλλά έχω την εντύπωση ότι είναι για περιορισμένη χρήση. Έτσι, βέβαια, όπως πάει το όλο θέμα, θα φτάσουμε να έχουμε κινητά με 3 ίντσες οθόνη και βάθος αμέτρητο. Λες και κοιτάμε δηλαδή μέσα σε ένα ποτήρι που επιπλέουν ένα σωρό παγάκια.

Δεν ξέρω πόσο ωραίο και λειτουργικό θα είναι αυτό. Συν του ότι με τη σημερινή τεχνολογία touch το 3D είναι ασύμβατο. Πώς να πατήσεις κάτι που επιπλέει μπροστά σου; Και ας πούμε ότι η τεχνολογία βρίσκεται και έτσι μπορείς να πατήσεις ό,τι επιπλέει. Άντε να το κάνεις αυτό σε μια οθόνη 3 ιντσών, που η μια εφαρμογή μπορεί να είναι κρυμμένη πίσω από μια άλλη . Σαν να βλέπω από τώρα χρήστες κινητών να στριφογυρίζουν τις συσκευές τους για να μπορέσουν να δουν κρυμμένα αντικείμενα στις οθόνες των 3D κινητών τους. Επίσης, έχω κάποιους ενδοιασμούς για το πώς θα μπορεί να αντιλαμβάνεται το βάθος στον πραγματικό κόσμο ένας άνθρωπος που έχει μπερδέψει τον εγκέφαλό του μετά από παρατεταμένη χρήση μιας οθόνης 3D. Μελέτες δείχνουν ότι υπάρχει σύγχυση και δυσκολία αντίληψης του χώρου μετά από αρκετές ώρες μπροστά από οθόνες 3D. Φανταστείτε το τώρα αυτό σε συνδυασμό με μια γυναικεία παρουσία στο τιμόνι ενός αυτοκινήτου

Ναι στην τεχνολογία 3D που είναι εντυπωσιακότατη, ειδικά σε μεγάλες οθόνες και όταν παρακολουθείς ταινίες ή παίζεις παιχνίδια. Απλώς όλη η τρέλα, έτσι όπως εξελίσσεται, μου θυμίζει λίγο από τεχνολογική φούσκα. Μέχρι να σκάσει, αν σκάσει, ας ελπίσουμε να μην κουτουλάμε σε κολόνες, να μην παλεύουμε στριφογυρίζοντας τα μελλοντικά κινητά μας και να έχουμε δρόμους με λιγότερα μποτιλιαρίσματα

Έχω και Internet 4x4. Πάμε μια βόλτα;

Όταν τα τζιπ θα πουληθούν και τα Prada θα ασπρίσουν...

Τα τζιπ θα πουληθούν, γιατί ξαφνικά ο υπάλληλος των 500 ευρώ θα ανακαλύψει ότι δεν ήταν ποτέ για την τσέπη του ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Μετά επίσης από πολλή σκέψη, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι του είναι πρακτικά άχρηστο.

Ποτέ δεν ήξερε σκι, δεν είχε εξοχικό σε εκτός δρόμου περιοχές, αλλά και δεν ανήκε στο κίνημα... "θα πάρω τα βουνά". Μέχρι όμως να το πουλήσει, τα μαύρα Prada του θα ασπρίσουν από τη σκόνη των δρόμων, αναζητώντας δεύτερη δουλειά ή και τρίτη. Έτσι θα μπορέσει να πληρώσει ένα μέρος της δόσης του μήνα για το καταναλωτικό του δάνειο, αλλά και το νέο του smartphone που έχει και σύνδεση στο Internet. Θεωρητικά πάντα, σε κάποια χρόνια θα ξεχρεώσει...

Χωρίς το βάρος των δανείων, θα σταθεί απέναντι στον καθρέφτη. Και τότε θα συνειδητοποιήσει ότι από τη μορφή του λείπει κάτι. Δε θα αναγνωρίσει τον εαυτό του. Η μορφή του, η προσωπικότητά του δε θα υπάρχει χωρίς τα μαύρα Prada και το κλειδί του τζιπ στο χέρι. Θα ανακαλύψει ότι το δάνειο που του πούλησαν πριν χρόνια δεν κάλυψε τις ανάγκες του, γιατί πολύ απλά όλες σχεδόν ήταν πλασματικές. Κάλυψε με φτηνό τρόπο τη γύμνια της ψυχής του.

Νόμιζε ότι το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης είναι το βασικότερο και το χειρότερο που θα βιώσει η Ελλάδα και αυτός μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος σε όλες του τις διαστάσεις αρχίζει όμως να το ανακαλύπτει μόλις τώρα. Τα υλικά παραπετάσματα κατέρρευσαν και ο καθρέφτης τώρα δημιουργεί μια αποκρουστική εικόνα.

Η μονάδα θα καταρρεύσει και η κοινωνία θα οδηγηθεί σε μεγαλύτερες περιπέτειες.