Όλα τα πράγματα έχουν και καλή, αλλά και ανάποδή. Και ενώ όλοι προσπαθούν να ξεπεράσουν την ανάποδη [οικονομική κρίση], εγώ θα έλεγα να την δούμε σαν καλή.
Η περασμένη δεκαετία, που από πολλούς χαρακτηρίσθηκε και ως ‘χρυσή’ δεν ήταν παρά χτισμένη πάνω στο εικονικό περιβάλλον που μας δημιουργούσαν οι αλόγιστοι δανεισμοί από τις τράπεζες. Αυτό είχε δύο κυρίως αποτελέσματα. Το πρώτο το βιώνουμε, σε μικρό βαθμό σήμερα ως μια οικονομική κρίση. Το δεύτερο και χειρότερο όμως, ήταν η επαγγελματική συνείδηση που καλλιέργησε αυτή η ασυδοσία δανείων. Τα δάνεια ήταν ένα είδος ‘βολέματος’ για όλους τους επαγγελματίες.
Ερωτήσεις του ‘στιλ’ με παίρνει να επενδύσω; Έχω ασχοληθεί με κάτι ανάλογο; Αξίζει σαν επένδυση; Πέρασαν στο πίσω μέρος του μυαλού των επαγγελματιών – επενδυτών, αφού οι τράπεζες θα ήταν πάντα εκεί να συμμαζέψουν την χασούρα, η την λάθος επένδυση απλά με ένα νέο δάνειο.
Σαν να μην έφτανε αυτό ξαφνικά μας φαίνονταν όλα πιο εύκολα. Αυτοκίνητα 50.000 ευρω έγιναν must, και οι πωλητές τον εταιριών τα πούλαγαν ο σα να καθαρίζανε κρεμμύδια. Όλο αυτό το βόλεμα δημιούργησε μια στασιμότητα στην επιχειρηματικότητα, στην εφευρετικότητα, στο μυαλό τον ανθρώπων. Απλά επειδή κατανάλωναν θεωρούσαν ότι αυτό προάγει την κοινωνία, αλλά και τους ίδιους.
Αυτό λοιπόν που βιώνουμε σαν οικονομική κρίση στην Ελλάδα τουλάχιστον, είναι το μεταβατικό στάδιο στην αλλαγή του τρόπου ζωής μας [η ζωή μας στα μέτρα που μας αναλογούν], αλλά και το ξεσκούριασμα του εγκεφάλου μας. Αρχίζουμε πάλι να σκεφτόμαστε πια είναι η φθηνότερη λύση, τι με βολεύει, τι μου είναι απαραίτητο πραγματικά; Πως θα βελτιώσω τις υπηρεσίες μου για να γίνω πιο ανταγωνιστικός;
Μετά το πέρας αυτής της ‘οικονομικής κρίσης’ ίσως τελικά να βγούμε καλύτεροι σαν επαγγελματίες, σωστότεροι σαν οικονομικοί διαχειριστές, αλλά και εξυπνότεροι αφού αν μη τι άλλο θα έχουμε ξεσκουριάσει το σκουριασμένο από τα δάνεια μυαλό μας.
Η σύγχρονη μύγα του Σωκράτη είναι η στέρηση του δανεισμού.
Θα με ξεβολέψεις; Σε παρακαλώ…
