Αν θα ήθελε κάποιος να παραφράσει τον τίτλο ενός παλιού αλλά και κλασσικού Western, θα μπορούσε να το κάνει και έτσι. Θα μου πείτε πόσο κοντά είναι οι λέξεις κακός και Έλληνας; Αν εξαιρέσουμε τους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό, θα λέγαμε ότι όχι απλά μοιάζουν αλλά είναι τείνουν να έχουν την ίδια έννοια. Τη κακία του Έλληνα προς τον συνάνθρωπο του μπορείτε να την δείτε παντού γύρο σας. Η έλλειψη κοινωνικής ευθύνης που έχουμε όλοι σε πολύ μεγάλο ποσοστό προκαλείται από την κακία που νιώθουμε για το συνάνθρωπο μας.
Θα μαζέψω εγώ τα σκουπίδια μου για να μη τα βρει ο επόμενος; Δεν πάει να ...... άστα να κάτσει πάνω. Ένα πολύ μικρό παράδειγμα J
Από τι όμως πηγάζει αυτή η κακία του Έλληνα, που δεν τον αφήνει να χαρεί με την χαρά του συνανθρώπου του αλλά φαίνεται να δείχνει συμπόνια μόνο στις αποτυχίες του; Λέμε ότι οι Έλληνες είναι συμπονετικός λαός. Λάθος....απλά έχουμε μάθει να δίνουμε μόνο όταν βλέπουμε τον άλλο κατώτερο από εμάς και διαλυμένο από τα προβλήματα που μπορεί να έχει. Αυτό δεν είναι συμπόνια. Αυτό είναι επιβεβαίωση της παράφρασης του τίτλου του κλασικού Western.
Η πυγή της κατάστασης αυτής ίσως να είναι τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων. Φιλόδοξοι με όχι ιδιαίτερη όρεξη για δουλειά, αλλά κυρίως αδυναμία αναγνώρισης των προβλημάτων που δημιουργεί η δική τους καμπούρα. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Έχουμε έναν κύριο που δουλεύει σε μια υπηρεσία. Ο κύριος σύμφωνα με αυτά που νιώθει βάση των χαρακτηριστικών της φυλής του, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον διευθυντής τμήματος. Αδιαφορεί όμως για το εάν όλη του τη ζωή έκανε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Απλά ήθελε να ξυπνήσει μια μέρα και να γίνει διευθυντής. Η φιλοδοξία που έχει μέσα του, σε συνδυασμό όμως με το αποτέλεσμα [υπάλληλος σε μια εταιρία] δημιουργεί τον εκρηκτικό συνδυασμό και κάνει τον Έλληνα τον ενδιάμεσο κρίκο ανάμεσα στον καλό και στον άσχημο. Αρχίζει να αναζητά την λύση στο πρόβλημα, μη έχοντας όμως την δύναμη να δει ότι οι δικές του επιλογές είναι αυτές που κατά το μεγαλύτερο ποσοστό τον οδήγησαν στην σημερινή του δουλειά.
Η εσωτερική πάλη αρχίζει [κοίτα τι έπρεπε να είμαι, και που είμαι τώρα], κάπου πρέπει να βρεθεί μια βαλβίδα εκτόνωσης. Μοιραία η βαλβίδα εκτόνωσης είναι ο συνάνθρωπος. Το να δει την καμπούρα του αλλού είναι πολύ πιο εύκολο, άσε που αν έβλεπε την δική του θα έπρεπε να στρώνονταν στην δουλειά... και είπαμε ο Έλληνας δεν είναι για τέτοια. Το θέμα είναι ότι ενώ υπάρχουν περί τα 10.000.000 βαλβίδες εκτόνωσης, το σύστημα δεν φαίνεται να δουλεύει. Γιατί τελικά μάλλον δεν είμαστε βαλβίδες εκτόνωσης, αλλά βαλβίδες μεταφοράς. Με αποτέλεσμα τα αέρια να ξανά γυρνούν στη χύτρα.
Και τι γίνεται σε μια χύτρα που βράζει, αλλά έχει όλες τις βαλβίδες κλειστές;
Δεν θα απαντήσω... δείτε απλά την Ελλάδα του σήμερα.
