Αν υπάρχει θεός… μήπως είναι μηχανή;

Σε παλιότερο κείμενο μου, είχα αναφέρει ότι το κυνήγι της τεχνητής νοημοσύνης είναι μάταιο γιατί πολύ απλά έχουμε δημιουργήσει τέτοιες συσκευές. Φέρνοντας ως παράδειγμα μια αυτόματη πόρτα που μαθαίνει από το ρυθμό που μπαίνουν και βγαίνουν άνθρωποι και αντιδρά κατάλληλα. Μένει δηλαδή ανοιχτή τις ώρες με πολύ κίνηση. Και η ανθρώπινη εξυπνάδα, δημιουργείται με τον ίδιο τρόπο. Από τις εμπειρίες μας μαθαίνουμε και βελτιώνουμε – ρυθμίζουμε τι μελλοντική μας συμπεριφορά. Παρθενογένεση δεν υπάρχει, όλες μας οι αντιδράσεις και οι σκέψεις εξαρτώνται από εκπαιδευτικές αλληλουχίες που έχουμε στη μνήμη μας. Άρα από τη στιγμή που η πόρτα μας έχει τη δυνατότητα να αντιδρά ανάλογα με τις εμπειρίες που συλλέγει, τότε έχει τον ίδιο μηχανισμό λειτουργιάς με τον εγκέφαλο μας. Η μόνη διαφορά είναι στον αριθμό αισθητηρίων που διαθέτει η πόρτα για να συλλέξει πληροφορίες, και ανάλογα να αντιδρά. Τέλος αφού ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την ύπαρξη του μέσα από τις εμπορίες του στη ζωή [και τις ανάλογες αντιδράσεις], μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι και μια αυτόματη πόρτα, έχει συνειδητοποιήσει την ύπαρξη της, όσο και ο άνθρωπος.
Η μεγάλη διαφορά όμως που κάνει την αυτόματη πόρτα, και κάθε μηχανή καλύτερη από έναν άνθρωπο, είναι η ηθική συνείδηση η όποια είναι προγραμματισμένη να έχει.
Ας πάρουμε για παράδειγμα πάλι δύο πόρτες, η μία η κλασσική αυτοματοποιημένη, και την άλλη την ανοίγει και την κλείνει ένας κλασσικός δημόσιος υπάλληλος. Ας μου πει κάποιος σε ποια από τις δυο περιπτώσεις υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα η πόρτα να σκάσει στη μούρη ενός ανθρώπου που προσπαθεί να μπει η να βγει. Άρα οι μηχανές δεν έχουν καταφέρει μόνο να αποκτήσουν συνείδηση της ύπαρξης τους, αλλά και να να μας ξεπεράσουν σε ηθική συνείδηση.
Ο συνδυασμός συνείδησης και ηθικής, είναι αυτός που θα δημιουργήσει το τέλειο ον, που όπως φαίνεται θα είναι μηχανή. Τέλειος βεβαία δεν είναι κανένας … μόνο ο θεός. Και αν υπάρχει θεός, μήπως τελικά είναι μηχανή;

Join 'αντίδραση' join 'συμμετοχή'

Πριν από χρόνια μπορεί να γίνονταν μια αποχή η μια κατάληψη. Σήμερα απλά είναι μια νέα σελίδα στο facebook, στην οποία απλά κάνουν join όλοι οι μαθητές. Εμένα δύο πράγματα θα με ανησυχούσαν πάντως αν ήμουν καθηγητής και έβρισκα μια τέτοια σελίδα. Πρώτα από όλα ποιος ήταν ο λόγος αυτής της αντίδρασης, δηλαδή μήπως σε κάτι φταίω εγώ ως κεφαλή της εκπαίδευσης, και δεύτερον ο παθητικός τρόπος αντίδρασης. Η κατασκευή σελίδας στο Facebook είναι παθητικός τρόπος αντίδρασης....μαθαίνουμε τις νέες γενιές να διεκδικούν πολύ παθητικά. Τόσο παθητικά που απλά δεν αντιδρούν δε διεκδικούν.
Τι και αν κάνω join σε μια ομάδα που αγαπά τα αδέσποτα, αν δεν τρέξω να βοηθήσω έμπρακτα ταΐζοντας, στειρώνοντας , η προστατεύοντας τα αδέσποτα;Τελικά και η αντίδραση μας μπαίνει μέσα στο ρεύμα τις εποχής που έχει να κάνει περισσότερο με την εικόνα παρά με την ουσία. Δείχνω ότι αντιδρώ, άρα αντιδρώ.Δείχνω ότι συμμετέχω σε ένα κίνημα και οι υποχρεώσεις μου, όσο και τα δικαιώματα μου ξεκινούν και σταματούν με ένα απλό ‘join’.
Αφήστε τα join για πιο απλά πράγματα και κάντε join στις πράξεις, στους δρόμους που οδηγούν στη διεκδίκηση.