O κλέφτης της διπλανής πόρτας

Από τη μία να ακούμε για πλιάτσικο και να καταδικάζουμε τα γεγονότα, και από την άλλη πλήθος Ελλήνων να αναζητά σε καλύτερη τιμή τα κλεμμένα. Κοπέλες που ψάχνουν απεγνωσμένα την επώνυμη τσάντα που βούτηξε ένας κοινός κλέφτης, από πανάκριβα μαγαζιά στην Ερμού. Άντρες με αγωνιά στα μάτια να ανακατεύουν βιαστικά κουτιά από κλεμμένα κινητά, μήπως και βρουν ανάμεσα τους το αγαπημένο τους gadget. Και όλα αυτά με την ανοχή και της αστυνομίας, αλλά και όλων εμάς που δεν σηκωθήκαμε από την καφετέρια για να περάσουμε κολάρο την πανάκριβη τσάντα στην γκόμενα απέναντι, που περηφανεύεται μάλιστα ότι την πήρε και στην μισή τιμή. Οι κλεπταποδοχή, πάντα ήταν στην φύση του Έλληνα δυστυχώς. Τώρα όμως, εκτός από απαράδεκτη είναι και πολύ ύπουλη γιατί σε συνδυασμό με την κλοπή γίνεται όργανο καταστολής. Καταστέλλει έμμεσα της κινητοποιήσεις, στιγματίζει άδικα έναν κοινωνικό αγώνα,  ρίχνει λάσπη στα πρόσωπα παιδιών 16 χρόνων που καμία βέβαια σχέση δεν έχουν με όλα αυτά. Εδώ προκύπτει βέβαια και η έμμεση καταστολή γιατί η γκόμενα απέναντι, βρίσκοντας τρόπο να αγοράσει την πανάκριβη τσάντα που πάντα ήθελε, ξεχνά για λίγο τα οικονομικά προβλήματα [και την έστω και μικρή πιθανότητα να ασχοληθεί λίγο με κοινωνικά ζητήματα]. Ξεχνά την προδιαγεγραμμένη μοίρα της που είναι να καταναλώνει μέχρι να πεθάνει. Με μισθό 700 ευρω, και με δάνεια που αν ήταν χέρια θα την είχαν πνίξει σίγουρα.

Σφήνακια  σκέψεων

 Τι αρέσει πιο πολύ στον Έλληνα, να αγοράζει η να κλέβει;

 Τι αρέσει περισσότερο στον Έλληνα έμπορο, να αγοράζουν η να αγοράζουν και να τους κατακλέβει;

 Με ποιον μοιάζει περισσότερο ένας Έλληνας; Με τον απέναντι του που τον κράζει.

 Γιατί χρησιμοποιούμε την έκφραση ΄΄κλέβω internet’’ ενώ απλά συνδεόμαστε σε ένα ανοικτό wi-fi;